මගේ නොවන

 හිමි වුවත් අහිමි 

මගේ වුවත් 

මගේ නොවෙන

ජීවිතයම ජීවත් කරවන 

ආදරණීයම සෙනෙහස....

නුඹ!  

අධ්‍යාත්මික සුවය 03

 අන්තිමට අද මං කියන්න එන්නේ අධ්‍යාත්මික සුවය ඇත්තටම හම්බුන පොකට්  සිදුවීම ගැන.. 

මෙහෙමයි ඒ දවස උනේ.... කියාස් ජොබ් එකට අමතරව ආරාධිත දේශන වගේ දේවල් වලට යනවා. ලොකුවට හිතන්න එපා කියාස් කියන්නේ හරිම පොඩි මනුස්සයෙක්. ඉතින් දවසක් ඔහොම වැඩසටහනක් මහරගම තිබුනා ඉතින් එදා හාෆ් දේ එකකුත් දාලා පිටකොටුවට ගිහින් මහරගම යන්න තමයි කියාස් ගේ ප්ලෑන් එක තිබුනේ. මොකද කියාස්ට වාහනයක් නැහැ දෙයියනේ කියල පරක්කු වෙලා යන්නත් බැහැ ඒ නිසා වෙලාවටම නැතුව  වෙලාවට කලින් යන්නම වෙනවා දන්නවනේ පොදු ප්‍රවාහන සේවය. 

ඔන්න ඉතින් ප්ලෑන් එක ක්‍රියාත්මක කරලා මහරගම යන බස් එකක් අල්ලගන්න කොටුවට ආවා. ඇවිත් නැග්ගා බස් එකට. ඉතින් ඒ එක්කම බස් එක යන්න පටන් ගත්ත නිසා කියාස්ගේ තඩි බෑග්  දෙකත් එක්ක ලඟම ශීට් එකක ඒ කියන්නේ පිටිපස්සෙම ශීට් එකේ වාඩි උනා. ඔන්න ඉතින් බෑග් දෙකත් ස්ථානගත කරගෙන හරි බරි ගැහිලා වාඩි වෙලා එහා පැත්ත නිකමට බැලුවා. අහ්..! වොලට් එකක්! 

ඒක අතට ගත්තා විතරයි තව මිනිස්සු දෙන්නෙක් බස් එකට නැගලා මං ලඟින් වාඩි උනා. ඉතින් කොහේ බලන්නද කාගේද කින්ද මන්ද කියල. කරන්න දෙයක් නැහැ එහෙම්මම බෑග් එකට දාගත්තා නැත්නම් ඕක බලන්න ගිහින් මට ප්‍රශ්නයක් දාගන්නත් බෑනේ. ඉතින් මහරගමින් බැහැලා අදාළ තැනට යනකොට මගේ දේශනේ පටන්ගන්න පැය බාගයක් විතර තිබුනා ඉතින් අදාළ කළමනා ඉක්මනට ස්ටෑන්ඩ්බයි තියලා කෑම එක කන එක පැත්තකින් තියලා ගත්තා වොලට් එක අතට. 

ඔන්න ඉතින් මිෂන් එක පටන් ගත්තා මොනවද තියෙන්නේ කියල බලන්න . හරිනේ ඉතින් ඔන්න තියෙනවා ෆැමිලි ෆොටෝ එකක් දුවයි, අම්මයි, තාත්තයි... මන් හිතන්නේ මේ ඒ තාත්තගේ තමයි වොලට් එක. තව බැලුවා මොකක් හරි ෆෝන් නම්බර් එකක් තියෙනවද කියල එතකොට ඉක්මනට බාර දෙන්න පුළුවන්නේ. ඒ අතරේදී හම්බවෙනවා සර්විස් අයිඩී එක. ශ්‍රී ලංකා යුධ හමුදාව. මේ මනුස්සයා ආමි එකේ WO I කෙනෙක් කියන්නකෝ ඉතින්. ෂුවර් එකට මොකක් හරි උවමනාවකට කෑම්ප් එකෙන් පාස් එකක් ඇවිත් එහෙම නැත්නම්  නිවාඩුවට ගෙදර යන්න එක්කෝ ගෙදර ඉඳන් කෑම්ප් එකට යන්න. ඔන්න ඔය ටික තමයි. ඉතින් ඒ අතරේ තිබීල ඉන්දියන් රුපියල් 10ක්, බෑන්ක් ස්ලිප් එකක්, රුපියල් දෙදාහක් එක්ක ඔන්න හම්බුනා පාස් එක! 

හරි දැන් වැඩේ ගොඩ දාගන්න ක්‍රමයක් හම්බුනා මොකක්ද්ද කෑම්ප් එක බැලින්නම්  SO II ගේ සීල් එක තියෙනවා දෙයියනේ කියල පැහැදිලිව යුධ අභ්‍යාස පුහුණු පාසල, ත්‍රිකුණාමලය. හප්පටසිරි මේ මනුස්සයා 1800 පැයට ට්‍රින්කෝ යන්නත් ඕනේ කාලා වරෙන්කො. දඩස් ගාලා ගත්තා මගේ බැජියෙක් ට කෝල් එකක් මොකද එතකොට කියාස් ඩිරෙක්ටරිය උස්සගෙන ඇවිත් නැහැ. ඉතින් එහෙම හොයාගත්ත නම්බර් එකෙන්  ට්‍රේනින්ග් ස්කූල් එකට ගත්තා කෝල් එකක්. 

" ගුඩ් ආෆ්ටර්නුන් ... මං --------- (කියාස්ගේ නම එක්ක නිලය කිව්වා) කතා කරන්නේ "

"ගුඩ් ආෆ්ටර්නුන් මෑම් ..."

" මට දැනගන්න ඕනේ මෙහෙම නමක් තියෙන WO I කෙනෙක් ඉන්නවද කියල...?"

"පොඩ්ඩක් ඉන්න මෑම්... "

" හරි..." 

විනාඩියක් ඉන්න උනා 

" ඔව් මැඩම් ඉන්නවා හැබැයි මේ වෙලාවේ කෑම්ප් එකේ නැහැ..."

" හරි මට එයාව කන්ටැක්ට් කරලා දෙන්න... එයාගේ වොලට්  එක කොළඹදී මට හම්බවෙලා තියෙනවා..."

"අහ් .. හරි මෑම්... මට මෑම් ගේ නම්බර් එක කියන්න මම කන්ටැක්ට් කරලා දෙන්නම්..."

" 0781251255..."

ඔන්න ඉතින් සංවාදේ ඔහොම ඉවර උනා... එහෙම වෙලා විනාඩි 3ක් 4ක් ගියේ නැහැ මෙන්න එනවා කෝල් එකක් 

" ගුඩ් ආෆ්ටර්නුන් මැඩම් මම අහවලා කතා කරන්නේ... "

හරි ඔන්න වොලට් එකේ අයිතිකාරයා කතා කරනවා.... 

"ගුඩ් ආෆ්ටර්නුන්... මට කියන්න දැන් කොහෙද ඉන්නේ...?

"මම මැඩම් කොටුව පොලිසියේ ඉන්නේ... එන්ට්රි එකක් දාන්න ආව ගමන්... පොලිසියෙන් කිව්වා පොඩ්ඩක් බලන්න සමහරක්විට පොලිසියට ගෙනල්ලා බාරදෙන වෙලාවලුත් තියෙනවා කියල.... ඉතින් එහෙම ඉන්නකොට තමයි කෑම්ප් එකෙන් කතා කරලා කිව්වේ මැඩම් කතා කළා කියල..."

"මම දැන් ඉන්නේ නම් මහරගම... හදිසි වැඩකට එනගමන් හිටපු නිසා පර්ස් එක පොලිසියට භාරදෙන්න එන්න වෙලාවක් තිබුනේ නැහැ... අතේ සල්ලි තියෙනවද?"

" ඔව් මැඩම්... රුපියල් 100ක් තියෙනවා."

" හරි.. එහෙනම් ඔතනින් 138ක නැගලා තරුණ සේවා සභාව ළඟින් බහින්න මං ගේට් එකට පණිවිඩේ කියල තියන්නම් එහෙනම් ඇවිත් කෝල් කරන්න..."

" හරි මැඩම්.."

ඔන්න ඉතින් ඒ දුරකථන සංවාදේ එහෙමයි උනේ. ඊට පස්සේ මං වැඩසටහන කරගන යනකොට ටික වෙලාවකින් මට කෝල් එකක් එනවා. ඒ කියන්නේ ඇවිත් කියන එක. මං ආන්සර් කරලා එන්න ඕනේ තැන කියල. වැඩසටහනේ අයට පොඩි වැඩකුත් දීලම එලියට ආවා. 

"තැන හොයාගන්න පුළුවන් උනා නේද...? ප්‍රශ්නයක් නෑ නේ? "

" නැහැ මැඩම්...."

" මෙන්න වොලට් එක... අදනම් 1800 පැයට කෑම්ප් එකට යන්න බැරි වෙයි... මාත් හදිස්සියෙන් ආපු ගමනක් නිසයි එහෙන් මේක පොලිසියට දෙන්න උනේ නැත්තේ "

" අනේ එහෙම නැහැ මැඩම්... ලොකු උදව්වක් කලේ.. එක අතකට පොලිසියට දෙන්නේ නැතුව මැඩම් තියාගත්ත එක හොඳයි නැත්නම් අදම ගන්න වෙන්නෙත් නැහැ... පරක්කු උනාට නම් අද ප්‍රශ්නයක් වෙන එකක් නැහැ මැඩම් කෙලින්ම කෑම්ප් එකටනේ කතා කරලා තිබුනේ.. "

" හරි හරි... බලන්න ඔකේ තිබුන දේවල් තියෙනවද කියල...."

මනුස්සයා වොලට් එක ඇරලා බැලුවේ සල්ලි නෙමෙයි එකම දෙයයි සේවා හැඳුනුම්පත... ( දන්නෝ දනිති ඕක නැති උනාම කන්න ඕනේ කට්ට) 

" අනිත් ටිකත් ඔහොම්මම බලන්න මං බලනකොට සල්ලි වලින් රුපියල් දෙදාහක් තිබුනේ...."

" ඒවා ඔක්කොම හරි මැඩම්... මට මේක තිබ්බාම ඇති... ගොඩක් පිං මැඩම්"

"හරි එහෙනම් පරිස්සමෙන් යන්න.. මාත් යනවා මං මේ අතරමගින් ආවේ... "

එහෙමයි ඒ සිදුවීම උනේ... මගේ අතට වොලට් එක ඇවිත් පැය එකහමාරක් විතර ඇතුලත මට පුළුවන් උනා අයිතිකාරයට ඒ දේ ලැබෙන්න සලස්වන්න. ඇත්තම කිව්වොත් මං වීරකමක් කළා කියනවා නෙමෙයි. තමන්ගේ දෙයක් නැති උනාම හිතට කොච්චර ගින්දරක්ද කියන එක තමන් අත් විඳලම තියෙන්න ඕනේ.. අර මනුස්සයට ඔය ඔක්කොම නැතුව කෑම්ප් එකට යන්න උනා නම් ඔලුව කොච්චර අවුල් වෙනවද? අනික රුපියල් 100ක් එක්ක කොහේ යන්නද ? එහෙමත් ගියා කියමුකෝ සේවා හැඳුනුම්පත ආයේ හදාගන්න අපි සිවිල් හැඳුනුම්පතක් හදාගන්නවා වගේ නෙමෙයි ඊට වැඩිය කට්ටක් කන්න ඕනේ. ඕවා ඔක්කොම කරගෙන ඉවරවෙනකොට වොලට් එකේ තිබුන ටික තැපෑලෙන් යවල වැඩක් නැහැ. මොකද ඒ සිද්දියෙන් ඒ මනුස්සයා විඳින්න ඕනේ උපරිම පීඩනේ විඳලා ඉවරයි...! 

මටත් තිබුනා නිවිහැනහිල්ලේ ගෙදරම ගිහින් ඕක බලන්න... මන් එදා කන්න තිබුන වෙලාව පැත්තකට දාලා මේ වැඩේට බැස්සේ... කවුරු හරි කියන්න තියෙනවා ඔච්චර ඕනේ නැහැනේ බස් එකෙන් බැහැලා පොලිසියට දීලා ආවනම් වැඩේ ඉවරනේ කියල.. මට එහෙම හිතුනට මට වෙලාව එක්ක බැලුවාම පොඩි අවුලක් තිබ්බා මගේ වැඩේට යා ගන්න බැරි උනොත් එතන මං ලොස් වෙනවා එකයි තැනට ගිහින් වෙලාව ඉතුරු කරගත්තේ... 

අනික මටත් තිබුනා වොලට් එකේ තිබුන දේවල් ටික ලස්සනට ෆොටෝ ගහලා මගේ ෆේස් බුක් එකවුන්ට් එකෙන් විස්තරෙත් එක්ක අප්ලෝඩ් කරන්න... අනේ මෙයා මේක දකිනකම් ශෙයා කරන්න කියලා. සමහරක් විට ඕක මාස ගණන් ශෙයා වෙනවා... එතකොට මොකක්ද්ද එකේ තේරුම... මට ඇත්තටම හිතාගන බැහැ ඇයි මිනිස්සු එහෙම කරන්නේ කියල. ගොඩක් දුරට වොලට් එකක් හම්බුනාම අදාළ පුද්ගලයාව හදුනාගන්න පුළුවන් දෙයක් (දුරකථන අංකයක්, සේවා හැඳුනුම්පතක්,ජාතික හැඳුනුම්පත, රියදුරු බලපත්‍රය...) තියෙනවාමයි... ඉතින් ඕක ෆේස් බුක් එකේ දැම්මට කමක් නැහැ කියමුකෝ... ඒත් එහෙම නවතින්නේ නැතුව තමන්ට පුළුවන් ප්‍රමාණෙන් වැඩේ තව ටිකක් ඉක්මන් කරන්න... ඕක තමන්ට උනා නම් අපි බලන් ඉන්නවනේද කොයි වෙලාවේ හරි පණිවිඩයක් එනකම්... ? අන්න ඒ වගේ බලන්න දුරකථන අංකයක් තියෙනවනම් කෝල් කරලා ඕනෙනම් රුපියල් 10කට අඩු ගානක් යයි.. නැත්නම් සේවා හැඳුනුම්පත බලන්න... ඒකෙ දුරකථන අංකයක් නැත්නම් සර්ච් කරලා බලන්න නෙට් එකේ අදාළ ආයතනය සම්බන්ධ කරගන්න... අපිට බැරි නැහැ... කොච්චර වැඩකට නැති දේවල් කරන්න අපි සල්ලි දහස් ගානින් වියදම් කරලා ඇති නේද ඉතින් මේ වගේ දේකට අනුන්ගේ දේකට අපි මොකටද නාහිනවද කියන එකෙන් ඉන්නේ නැතුව ටිකක් මහන්සි වෙන්න. කෙනෙක්ගේ ඔලුවේ තියෙන බරක් ඉක්මනටම අඩු කරලා දෙන්න.. 

ඔය කොහොම වත් දුරකථන මාර්ගෙන් සම්බන්ධ කරගන්න බැරි උනොත්... ලියන්න ලියුමක්... වොලට් එක හම්බුනා අනන්‍යතාවය තහවුරු කරලා වොලට් එකේ තිබුන දේවල් තහරුවූ කරලා ගන්න මේ අංකයට කතා කරන්න කියලා... මන් කියන්නේ දුරකථන අංකය දාන්න කියල... එකත් තමන්ගේ අංකය නැතුව තමන්ගේ සේෆ්ටිය සඳහා තමන්ව සම්බන්ධ කරගන්න පුළුවන් අංකයක් දෙන්න පුළුවන්. කොයි වෙලාවකවත් පෞද්ගලික ලිපිනය දාන්න එපා... එකයි කෙලින්ම දුරකථන අංකයක් දෙන්න කිව්වේ... එන්න ඕනේ තැන පොදු ස්ථානයකට එන්න කියල යාලුවෙක් එක්ක ගිහින් අදාළ පුද්ගලයට ඒ දේ දෙන්න.... ඉස්සල්ලම හොඳට මතක තියාගන්න තමන්ගේ සේෆ්ටිය තමන් බලන්න ඕනේ... 

මට තියන්න ඕනේ උනේ එහෙම තමන්ගේ දෙයක් නැති උන කෙනෙක්ගේ හිතකට ඉක්මනට සහනයක් ගේන්න පුළුවන් නම් අපිට ඇත්තටම ඒක කරන්න තමන් ගැනත් හිතන්න. එතනදී මන් මෙච්චර දවසක් මන් කියාගන්න දඟලපු අධ්‍යාත්මික සුවය හම්බවෙනවා.... 

අධ්‍යාත්මික සුවය 02

 කියාස්  ඊළඟට කියන්න යන්නේ කියාස්ට උන දෙවෙනි සිදුවීම.........

එදා සෙනසුරාදා දවසක්! 

කියාස් උදේ පාන්දරම බස් එකට නැග්ගේ කියාස්ගේ වැඩ වගේකට ඕනේ කරන ලට්ට පට්ට වගයක් ගෙන්න යන්න මහරගමට... සෙනසුරාදා කියල නැහැ බස් එකේ කට කපලා සෙනඟ දොරේ ගලනවා... කියාසුත් ඉතින් නෑ බෑ කියල හිටියේ නෑ කොහොමින් හරි රිංග ගත්තා බස් එක ඇතුලට. වෙනදා වගේ ෆුඩ් බෝර්ඩ් යන්න හිතුනත් එදා වැස්ස නිසා ඒ අදහස  අතැරලා දැම්මා. 

කලින් දවසේ පඩි හම්බුන නිසා තමයි මේ තකහනියක් අදම වැඩ ටික කරගන්න දුවන්න  හිතුවේ.නැත්නම් දන්නවනේ මොකක් හරි මරාලයක් කඩාපාත්වෙලා කරගන්න තියෙන වැඩ ඔක්කොම වැඩ නවත්තල එකට වියදම් කරන්න සෙට් වෙනවා අන්න ඒක වෙන එක නවත්තගන්න තමයි කියාස්  වැඩේට බහින්න කල්පනා කලේ.. 

දැන් ඉතින් බස් එකේ වඳුරු මුඩ් එක ඕන් කරගෙන කියාස් එල්ලිලා ඉන්නවා බස් එක පිඹගෙන යනවා... අතරේ කියාස්ගේ වම් අත පැත්තෙන් චූටි සිඟිති බටු ඇටයක් වගේ කෙල්ලෙක් ඉන්නවා ඔසරියකුත් පටලවගෙන.... කියන්නේ කෙල්ලට ශීට් එකක් අල්ලගන්නවත් ඉඩක් නැහැ... වඳුරු මුඩ් එක ඕන් කරගන්න විදිහක් නැහැ කෙල්ල කොටයි.. ඉතින් කෙල්ල හෙන ගේමක් දෙනවා පිඹගෙන යන බස් එකේ බැලන්ස් එක තියාගෙන  ඉන්න.... ඒ  බ්රේක් වලදී ශේප් එකේ කියාස්ගේ වැලමිටින් ලාවට අල්ලගෙන බැලන්ස් කරගන්නවා... කියන්නේ ටික දුරක් යනකොට ලාවට අතින් අල්ලගන්න එක පැත්තකින් තියල කෙල්ල දැන් කියස්ගේ වැලමිටින් අල්ලගෙන යන්නේ... 

ඔන්න ඔහොම යනකොට කෙල්ලට මගේ දකුණු පැත්තට එන්න උනා... තාම බස් එකේ පැකින් එක සුපිරියටම සැමන් ටින් මෙතඩ් එකෙන්ම  යනවා. ඉතින් ටික වෙලාවකින් මැද පේලියෙන් මනුස්සයෙක් අපි දෙන්නා අතරට ආවා. සෙනග වැඩියි ඉතින් කරන්න දෙයක් නැහැ   කියාස් ඉන්නවා දකුණු අත පැත්තෙන් බෑග් එකත් එල්ලගෙන ඒ පැත්තෙන්ම අර චූටි බටු ඇටෙත් හිටගෙන ඉන්නවා  බස් එක කෙළගෙන යනවා එළියෙන් විදුලිකොටන සීන් එකෙන්ම අම්බානෙකට වහිනවා . ඒ මැදින් අර මනුස්සයා හිටගෙන. තත්වේ ඔහොමයි 

ඔහොම යනකොට කියාස්ට තේරෙනවා කාගේදෝ මන්දා බෑග් එකයි අතයි  අස්සෙන් රිංගනවා.. බලන්න දෙයක් නෑ එක පාරටම ඔලුවේ ස්විච් එක වැටුනා මූ ලෑස්ති වෙන්නේ මොකටද කියල. යකෝ ඊයේ පඩි හම්බුනා විතරයි සතයක් අතට ගත්තෙත් නැහැ. මූ ලෑස්ති වෙන්නේ මගේ පඩියට කෙලින්න නේද යකෝ... 

ආයේ හිතන්න ගියේ නෑ එක දිගටම. එහෙම මනෝ පාර ගහන්න ගියොත් මටත් වෙන්නේ වෙන එකෙක්ගේ පඩියක් උස්සන්නනේ. එහෙම්මම තද කරගත්තා උගේ අත දැන් ඌට අත ගන්න විදිහක් නැහැ මගේ බෑග් එක ඇතුලේ අත. මං හැරුනා ... බැලුවා උගේ මුණ ... මේ උදේ පාන්දර මගේ මාසෙම මුස්පේන්තු කරලා දාන්න ආපු මුසලයා කවුද කියල බලාගන්න  එපැයි. 

" තමුන්ගේ මොනවා හරි මගේ බෑග් එකේ තියෙනවද.............?"

"ආ.. නැහ්!"

" එතකොට මේ අත තමුන්ගේ නෙමෙයි කියලද කියන්නේ....?"

මං ඒ වෙලාවේ තද කරගෙන හිටපු අත අරගෙන උඩට උස්සලා ඇහුවා.. පොර සරාස් ගාලා අත ඇදලා ගත්ත පාර පිටිපස්සේ මනුස්සයාගේ ඔලුවේ වැදුනා දඩිස් ගාල.. දැන් ඉතින් හරි! බස් එකේම කට්ටිය ෂෝ එක බලන ප්‍රේක්ෂකයෝ වෙලා..  ඒ අස්සේ කියාස්ගේ කේන්තිය පිපිරෙන්න තියෙන්න ගිහිකන්දක් වගේ වේගන එනවා. ඒ අස්සේ ඔලුවෙන් මැසේජ් එකක් එනවා උඹ සිංහල පාවිච්චි කලාට කමක් නැහැ හැබැයි සුද්ද සිංහල එපා බං කියල.. 

" තමුසෙලා එක දවසින් උස්සන්නේ  අපි මාසයක් කට්ට කාලා මැරිලා හොයන පඩිය යකෝ.. අත පය හයිය තියෙන එකේ වැඩක් කරලා හොයපන් සල්ලි.."

කිව්වා විතරයි මිනිහා එතනින් වාෂ්ප උනා ... අච්චර සෙනගක් අස්සෙන් කොහොම රිංගල ගියාද කියල මං තාම හිතනවා... එහෙම ගිහින් නවතුන්නේ නෑ පැන්න බස් එකෙන් බිමට!  මං හිතුවෙනම් ඒ පැන්න පාරට අන්ඩක් කැඩිලා යන්න ඇති කියල. කොහොම හරි බස් එක නැවැත්තුවේ නැහැ. බස් එකේ එක මිනිහෙක් කතා කළේවත් නැහැ. එකට කමක් නැහැ මට මං ගැන බලාගන්න පුළුවන්. ඒත් කලකිරීමක් එකපාරට ඔලුවට ආවේ නැතුවමත් නෙමෙයි. මනුස්සයෙක් කරදරේක පැටළුනාම අපේ මිනිස්සු මෙහෙමද කියල. හරි දැන් කොහොම හරි බස් එක ආයේ පිඹගෙන යනවා එළියේ වහිනවා. තත්වේ ආයේ පෙර සේ.

ඔන්න ඒ අස්සේ කෝ අර බටු ඇටේ?!

අහ් අවුලක් නැහැ එයා ඉන්නවා. හැබැයි ටිකක් ලඟට බැලුවාම දැක්කේ ඇස් දෙක දොඹ ගෙඩි දෙකක් වගේ වෙලා කියල. හප්පේ ඉතින් මන් මොකක් කරාටද අරුට මගේ හිතේ තිබ්බ දේවල් ටික එලියට ඇදල දෙන්න හිටියනම් මේ කෙල්ල තමයි ඌට කලින් බස් එකෙන් බිමට පනින්නේ එහෙනම්. 

ඔන්න ඉතින් ඔහොම යනකොට කෙල්ල කතා කළා...

" එක්ස්කියුස් මී ...."

අප්පටසිරි ඒ පාර මොකක්ද කියල හිතාගෙනම මාත් බැලුවා 

".ඔව්...?"

"මේ.... ඔයා කියාස් නේද...?"

කෙලියා නේද තාප්පෙටම යකෝ මේ කෙල්ල මගේ නම දන්නේ කොහොමද? 

" ඔව්.. ඔයා එතකොට මාව දන්නවද?"

"ඒක තමයි මන් ගොඩක් ඉඳලා කතා කරන්න හිටියේ... ඔයා හිටිය කොලේජ් එකටමයි මාත් ගියේ... ඔයාලා අපේ ජුනියර් බැජ් එකේ..."

කාලා වරෙන්කො ඉතින් මටනම් මෙහෙම මූණක් මතක් වෙන්නෙම නැහැ...! 

" අහ්.... සොරි  ඉතින් අක්කේ මාව කොහොමද අඳුනගත්තෙ...?"

"ඒකනේ කියාස් ... මං හිත හිත ආවේ මේ ඔයාමද කියල... පස්සේ කන්ෆර්ම් කරගත්තේ අර මනුස්සයට කතා කරපු විදිහෙන් මේ ඔයාමයි කියල..."

දෙයියන්ට ඔප්පු වෙච්චාවේ ඔන්න බලන්නකෝ එකෙත් හැටි! හොඳ වෙලාවට නැත්නම් රෙදි ගැලවෙනවා මොනවා උනත්  මගේ කට හඬින් අදුනගන්න තරම් මෙව්වා එකක් ගැන මන් කියන්න යන්නේ නෑ. කොහොමින් හරි එදා සිද්දිය උනේ ඔන්න ඔහොමයි... ආයුබෝවන්ඩ එහෙනම් තුන් වෙනි කතාවත් එක්ක හම්බවෙනකම් 

අධ්‍යාත්මික සුවය

 කාලෙකට පස්සේ කියාස් ආවා... මේ කොරෝනා කාලේ කරන්නත් දෙයක් නැතුව හෙන ගහන  හවස් වරුවක මනෝ ලෝකෙක තනිවෙලා සක්මන් කරන ගමන් ඉන්න වෙලාවක ඔලුවටම ගැහුව අකුණක් වගේ මතක් උනා දෙයි හාමුදුරුවනේ මට බ්ලොග් එකක් තියෙනවා නෙහ් කියල... කියන්න දෙයක් නෑ සියවස් ගානකට අතෑරලා  දාපු ගෙයක් වගේ භූත, පෙරේත, පිසාච බැල්මත් වැටිලා ඇති කියලත් හිතුනේ නැතුවාම නෙමෙයි... මොනවා උනත් මගෙනේ කියල බය සැක පැත්තකින් තියල තිබ්බා දකුණු කකුල බ්ලොග් එක පැත්තට... 

කොහොමින් හරි මා ප්‍රිය රසික රසිකාවියනි ..... හැමෝම පරිස්සමෙන් ගෙදර ඇති කියල හිතන ගමන් මන් කියන්න යන්නේ මට වෙච්චි සන්තෑසි තුනක් ගැන තමයි. වෙන කාටවත් නෙමෙයි මේ කියාස් වන මා හටම වෙච්චි හදි තමයි... තුනක් එකපාර මොකෝ කියල හිතන්නේ නැද්ද එතකොට? ඇත්තටම හිතෙන්වනේ? ඕන් මේ මටනම් හිතෙනවා... මේකයි කාරනාව වෙච්චි හදි තුනක් උනත් වස්තු බීජය එකයි.. ආන්නේකයි කාරණාව. තේරුනයි දැන්?

එහෙනම් ඔන්න පටාන් ගත්තා ඉස්සෙල්ලම වස්තු බීජය ......

අපි දෙයියනේ  කියල රස්සාවක් කරගෙන ජීවත් වෙන අයනේ බහුතරයක් ඉන්නේ නේද? නැතුව බෑනේ ඉතින් කොහොමද ජීවත් වෙන්නේ. පඩි හම්බවෙන දවස වෙනකම් ජීවිතේ ප්ලෑන් කරලා ගානට තියාගන්න එක කරන්න බැරි වැඩක් උනත් අපිත් දෙවිවරු වගේ වෙලාවකට ඒකත් සකලවිධ දහන්  ගැට දාලා අටවගන්න එක ටික කාලයක් යනකොට ඉබේටම පත්තියම් වෙන දෙයක්. ඔන්න ඔහොම වෙන එක සාමාන්‍ය රටාවකට යන දෙයක් පඩියක් අරගෙන ජීවත් වෙන අයගේ. ඉතින් ඔහොම අයගෙන් වෙනස් වෙන තව කොට්ටාශයක් ඉන්නවා මේ කතාවට අයිතිවෙන ඒ තමයි ලේසි සල්ලි හොයන අය ඒ කියන්නේ මේ ඔන්ලයින් අනම් මනං නෙමෙයි කෙලින්ම තියෙන එවුන්ගෙන් ඩිරෙක්ට් ගන්න එක. ඒ මොකක්ද්ද කිව්වොත් තේරෙන සිංහලෙන් පික් පොකට්!

ඉතින් මේ පලවෙනි සිද්දිය වෙන්නේ කියාස් නමෝ විත්තියෙන් රස්සාවට ගිහින් අවුරුද්දක් ගෙවිල ගිය වෙලාවක ඒ කියන්නේ 2017 දී. එදා හරියටම ඔක්තෝම්බර් 6 වෙනිදා කියාස්ගේ අම්මගේ උපන්දිනේ දවසේ. මේ වෙනකොට කියාස් සෑහෙන අරපරිස්සමෙන් තමයි ජීවත් උනේ. වැඩි වියදම් කිසි දෙයක් නැති ජීවිතයක්. ඒ දවස් වෙනකොටම වගේ කියාස් වැඩ කරන තැන ලොකු උත්සවයක් ඕගනයිස් කරනගමන් තිබුනේ කියාස්ටත් සෑහෙන වැඩ කන්දරාවකට ඇත ගහන්න වෙලා ඒ නිසාම කියාස්ගේ නමින්  රුපියල් 30000ක වවුචරයක් දාලා සල්ලිත් ගන්න උනා. දවල් කාලේ එහෙට මෙහෙට දුවලා අදාළ තැන වලට ඕඩර් කරපු දේවල් වලට ඇඩ්වාන්ස් පේමන්ට් එකක් කරලා හරියටම 30000න් 15000ක් ඉතුරු වෙලා තිබුනා අතේ. ඒ දුවන අතරම ඒටීම් එකකට ඔලුව දාලා අම්මට රස්සාවකට ගිහින් අරන් දෙන පලවෙනි උපන්දින තෑග්ග විදිහට ටිකක් ලොකු දෙයක් අරන් දෙන්න ඕනේ කියල හිතලම එකවුන්ට් එකෙන් 15000ක් ගත්තා. ඔන්න ආයේ මන් ළඟ 30000ක් තියෙනවා. 

ඉතින් හවස වැඩ ඇරිලා එන්න කෝච්චියට දුවන්න කලින් ටිකට් එක ගන්න රුපියල් 20ක් එළියේ පොකට් එකට ඔබලා බෑග් එක වහල එතන ඒ වෙනකොට මාත් එක්කම වැඩ කරන මිස් කෙනෙක් ගාවින් තියල කිව්වා මං අත්සන් කරලා එන්නම් පොඩ්ඩක් බෑග් එක බලාගන්න කියල. 

" හරි පුතා මන් බලාගන්නම් ගිහින් අත්සන් කරලා එන්න...." 

පුතා කිව්වේ ඇත්තටම එතන හිටපු සීනියර් කෙනෙක් එයා ඉතින් කියාස් පුතා ගානට තමයි දාල තියෙන්නේ. 

ඔහොම අත්සන් කරලා ඇවිත් කියාස් බෑග් එක අරගෙන ඔරේ රන් එකක් තිබ්බා මරදාන ස්ටේෂන් එකට. ඒත් වෙනදා වගේ එළියේ පොකට් එකේ දාපු රුපියල් 20 ගන්න කලින් බෑග් එක වෙනස් වගේ දැනුන නිසා හිතේ සැකේට ද මන්දා බෑග් එක බලන්න ඕනේ කියල හත්තිලව්වයි අත්සන් කරන්න කලින් වහපු බෑග් එක ඇරලා බලද්දී පර්ස් එක නැහැ!

ඔන්න ඒ වෙලාවේ තමයි තිස්තුන් කෝටියක් දෙවිදේවතාවුන් වහන්සේලා මතක් වෙලා හීන් දාඩිය දැම්මේ.! 

එහෙම්මම වෙන මොකවත් නෙමෙයි බැලුවේ මගේ පර්ස් එක. වෙන මොනවා නැතිවෙන්නද පර්ස් එක නෑ....

හරිනේ?

දෙයියනේ 30000ක් ! 

කාට කියන්නද? 

මොකද කරන්නේ ?

 කොතනින්ද හොයන්න පටන් ගන්නේ? 

ඔන්න ඒ වෙලාවේ ඔලුවට ආපු දේවල්.. ඔච්චරක් නෙමෙයි ඔලුවට ආවේ. දාහක් දේවල් මතක් උනා 

ආපස්සට පාර දිගේ ගිහින් ඇති වැඩක් නෑ වෙලාවේ හැටියට එහෙම්මම ස්ටේෂන් එකේ  කෝල් එකක් ඔෆිස් එකට. අරන් මන් හිටපු තැන් වල බලන්න කියල මාත් එක්ක වැඩ කරන මගේ ෆිට් එකට කිව්වා. විනාඩි 15ක් විතර බලන් හිටියා පොර මට කෝල් කරනකම්.. කියල වැඩක් නෑ ඒ වෙලාවේ මන් ඉවසුවද නැත්නම් මගේ සිහිය  කියල. 

ඔෆිස් එකේ සල්ලි මට අතින් වෙනවා 15000ක්... අම්මගේ උපන්දින තෑග්ග? ඒ අස්සේ මගේ සර්විස් අයිඩී එකේ ඉදලම තිබ්බ දේවල් දෙය්යෝ මන් මොකක්ද්ද කරන්නේ කියල හිත හිත ඉන්නකොට පොර කෝල් කරලා කිව්වේ මොකක්ද්ද? 

" අනේ සොරි බං... මන් උබ කියපු තැන වල විතරක් නෙමෙයි මුළු ඔෆිස් එකේම බැලුවා බං... හම්බුනේ නැහැ..." 

දැන් ඉතින් මක් කරන්නද අතේ තියෙන්නේ රුපියල් 20ක් විතරයි.

එහෙම්මම මනෝ විකාරෙන් වගේ කෝල් කළා බැංකුවට මගේ කාඩ් එක කැන්සල් කරන්න. ඊට පස්සේ  පොලීසියට  ගියා. වැඩි දුරක් නැහැ ස්ටේෂන් එකට එහාපැත්තෙ තමයි පොලිස් ස්ටේෂන් එක තියෙන්නේ. 

ඉතින් මන් දැන් ඔන්න එන්ට්රී එක ලියන කොන්ස්ටපල් ඉස්සරහ  දිගාරිනකොටම එතනට ආපි තරුණ එස්.අයි කෙනෙක්. කොහොමින් හරි දැන් අර එස්.අයි කොන්ස්ටපල් ට වැඩක් පවරන සීන් එකක් යන්නේ. මට දැන් මල විකසිත වේගෙන එනවා. යකෝ එතකොට මගේ එන්ට්රී එක  උදේටද?

එතකොටම වගේ මන් හිතපු දේ මගේ කටෙන් පිටවුනාද මන්දා ඒ එස්අයි මගේ දිහා බලලා 

"මෙයා ඇයි.... ?"

එතකොට කොන්ස්ටපල් 

"සර් එන්ට්රී එකක් දාන්න කියල..."

"ආ... ලිව්වද?..."

"නෑ .. සර්"

"හරි.. මන් ඒක ලියන්නම්... ගිහින් මන් කිව්ව වැඩේ බලන්න...." 

ඔන්න ඉතින් ඒ දෙන්නා මාරු උනා දැන් එස්අයි සර් මං ඉස්සරහ පෑනත් අරගෙන පොතේ පිටු පෙරලන ගමන් අහනවා..

"මොනවා සම්බන්ධව ද දැන් පැමිණිල්ල...?"

"සර්... මගේ පර්ස් එක නැති වෙලා... චෙක් උනේ ඔෆිස් එකේ ඉදන් ස්ටේෂන් එකට ආවාම... ඔෆිස් එකේ බැලුවා... තිබුනේ නෑ.. එකයි එන්ට්රී එකක් දාන්න ආවේ .."

"හ්ම්ම්ම්... මේ වෙලාවේ ඉතින් දන්නවගේ පික් පොකට් ආරයෝන්ගෙන් ගැලවෙන්න ලේසි නැහැ... බෑග් එකේද තිබුනේ...?"

".ඔව් සර්... එත් මන් බෑග් එක වහල තිබුනේ.. එකයි ප්‍රශ්නේ..."

" එහෙනම් පික් පොකට් ගැහුවා වෙන්න බැහැ වගේ... පර්ස් එක ගත්තට පස්සේ බෑග් වහන්න යන්නේ ..නැහැනේ .... කෝකටත් බලන්න හෙට දවසෙත් ආපු එකේ දැන් කොහොඅත් එන්ට්රී එක ලියමු... පළපුරුදු එකෙක් ඔය වැඩේ කළා නම් සල්ලි නැතත් ඉතුරු ලියකියවිලි ටික හරි තැපැල් කරලා එවනවා... අයිඩී එහෙමත් තියෙන්න ඇතිනේ... ආයේ හදාගන්න යන්න හදිස්සි වෙන්නේ නැතුව සතියක් විතර බලමු... හරි මට විස්තරේ කියන්න..." 

එහෙම කියල එසඅයි මහත්තයා පෑන පිටුව උඩින් තියාගෙන  හරිබරි ගැහිලා මගේ විස්තර දැන් එකින් එක  ලියාගෙන .. යනවා.

" දැන් මොනවද පර්ස් එකේ තිබුනේ...."

" මුදලින් රුපියල් 30000, ජාතික හැදුනුම්පත, සේවා හැඳුනුම්පත, විශ්වවිද්‍යාල හැඳුනුම්පත, ආදිශිෂ්‍ය හැඳුනුම්පත, බැංකු කාඩ් එක, රියදුරු බලපත්‍රය, පෙන් එක....."

මං ඉතින් ඔය ටික කියාගෙන  යද්දී මේ මනුස්සයා මන් දිහා බැලුවේ ඇයි යකෝ තව  හට්ටි මුට්ටි වලං පිඟන් ටිකකුත් තමුසෙට ඕකට ඔබා ගන්න බැරි උනාද කියල  වගේ. මොනවා උනත් එන්ට්රී එක ලියල මගේ අයිඩී ටික හදාගන්න ඕනේ පිටපත් ටිකත් ෆොටෝකොපි කරලා සහතික කරලා දීලා මගෙන් අනිත් පැත්තට ඇහුවේ රාජකාරියට එහා ගිය මනුස්සකමින් පිරුන ප්‍රශ්නයක්. 

" දැන් ගෙදර යන්න සල්ලි තියෙනවද....?"

ඇත්තටම ඒ වෙලාවේ හිටිය මානසික මට්ටමත් එක්ක ඒ ප්‍රශ්නෙත් හිතට පුදුමාකාර හැගීමක් ගෙනාවේ. 

කොහොමින් හරි එන්ට්රී එක දාලා සතියක් බැලුවා මොන පිස්සුද පර්ස් එකේ තිබ්බ බිලක් වත් ආවේ නෑ.

ඉතින් හිත හදාගෙන ඔක්කොම දේවල් ටික හදාගත්තා මගේ අතින් ඔෆිස් එකට ගෙවන්න උනා ඔක්කොම පාඩුව මගේ 30000ට වැඩි උනා මිසක් අඩු උනේ නෑ  නිවාඩු වලටත් එක්ක. 

ඇත්තම කිව්වොත් මේ දේ උනේ විශ්වාසෙ නිසා එදා මං අත්සන් කරලා ඇවිත් බෑග් එක බලලා එලියට ආවනම් කියල අදටත් හිතෙනවා. කරන්න දෙයක් නෑ එකට වැඩ කරන්න ඉන්න මිනිස්සුත් එක්ක ප්‍රශ්න දාගන්න බැරි නිසා කට වහගෙන ඉන්න උනා මිසක්. එදා ඉදන් ඒ මිස් උනත් මාත් එක්ක වැඩිය කතා බහකට ආවේ නැති එක ගැන ඉතින් මට හිතන්න දෙයක් නැත්තෙමත් නැහැ... ඕක තමයි නන් ඔෆීෂියල් පික් පොකට් ප්‍රහාරය කියාස්ගේ ජීවිතේ පලවෙනි පික් පොකට් අත්දැකීම. 

කතාව දිග වැඩි උන නිසා පිළිවෙලට දෙවෙනි තුන් වෙනි සිද්ධි වෙනම දාන්නම්... ටූ බී කන්ටිනිවූ... ස්ටේ විත් මී... කතාවක් කියවගෙන කමෙන්ට් එකක් දාලා මේ දවස් ටිකේ පරිස්සමෙන් ඉන්න හැමෝම.... 

 

දිලිසෙන තරුවට සෙනෙහසින්

මතකද 

ඒ තෛයි පොංගල් දවස 

දකින්නට  පෙරුම් පුරමින්  උන්නා 

අපි අපිව .... 

ගාලු කොටුව පෙනෙන මායිමේ 

සමනළ පාලමට එහායින් 

මං  හිටියා වරුවක් 

පරක්කුයි....

අසරණ උනා මං 

ලෝකයා ලඟින් යනගමන් 

මුමුණපු කතා වලට 

ඒ අතරම ආපු ඔයා 

බය උනා.... 

ලෝකයා දකිනවට 

අපි අපිව . 

මට කරන්න දෙයක් නෑ 

මං යන්නම් ... 

හිතකින් නෙමෙයි කිව්වේ 

තේරුනේ නෑ 

නේද.....?

එදා වගේමයි මං 

දන්නේ නෑ ගලපන්න කවි 

ඔය තරමට 

තනිකරම 

තනිවුන 

කඩාවැටෙන තරුවක් වෙලා 

තාමත් බලන් ඉන්නවා 

මම ... 

එදාට වඩා දුරින් 

ඔයා දිලිසෙනවා 

වෙනදාට වැඩියෙන් 

ඔව් .............. එදාට වැඩියෙන් ...... 

කෙල්ලෙක්

අද ආවේ කෙනෙක් ගැන කියන්න....ඇත්තම කිව්වොත් ඒක ඕපදුප නෙමෙයි.... හැමෝම කවදාවත් එකම විදිහට ඉන්නේ නෑ ජීවත් වෙන කාලේ අවුරුදු වලින් ගණන් කරන්නවත් තවත් කෙනෙක් එක්ක සමාන කරන්නවත් බැරි උනාට කොල්ලෝ කෙල්ලෝ විදිහට ලෝකෙට ආවට පස්සේ ඉන්න කාලේදී එක එක චරිත රඟපාන නිසා මට මේ කතාව කියන්න හිතුනා.... ගන්න තියෙන දෙයක් තියෙනවනම් ගනිල්ලා..... 

මං  මුළු ජීවිත කතාවක්ම කියන්න යන්නේ නැහැ... මොකද මං එච්චර දේවල් දන්නේ නෑ ... 

මං සාමාන්‍ය පවුලක කෙල්ලෙක්. එකම ළමයා මං ... ආයේ ඉතින් කියන්න දෙයක් නෑ සැපට හැදුනා එහෙම කියන්න පුළුවන් ... හැබැයි මට ඕනේ උන අම්මගේ තාත්තගේ ආදරේ වැඩිය දැනුනේ නෑ... තාත්තා හැබැයි මං ලඟින් හිටියා.අම්මා වැඩිය මාත් එක්ක හිටියේ නැහැ ඒ රාජකාරිය නිසාද මට වැඩි කැමැත්තක් තිබුනේ නැති නිසාද කියන්න පොඩි කාලේ මට තේරුනේ නැහැ. ගෙදර වැඩ හැමදේම වගේ හොයලා බලලා මාව කොහෙහරි යන එක්කන් එන ඒවායේ ඉඳන්ම කලේ තාත්තා. මං පොඩි කාලේ අපිට නෑදෑ වෙන සහෝදර සහෝදරියෝ සෑහෙන්න වැඩිමල් අය හිටියේ මොකද අම්මයි තාත්තයි බඳිනකොට ටිකක් වයසට ගිහින් තමයි බැඳලා තිබුනේ.... ඉතින් සහෝදරයෝ උන අයියලා  අක්කලා මට ගොඩක් ආදරේ කළා මොකද මං පොඩ්ඩා නිසා..

ඉතින් ඔහොම ඉන්නකොට මට අවුරුදු 16 දී මගේ තාත්තා නැති වෙනවා... 

ඊට පස්සේ මාව නිකම් අතරමන් කරලා දැම්මා වගේ උනා... මොකද තාත්තා නැති උනේ හදිස්සියේම වගේ හිතාගන්නවත් බැරි විදිහට ... එතන ඉදන් තමයි මගේ ජීවිතේ වෙනස් වෙන්න පටන් ගත්තේ.. මොකද කොහොමත් අම්මා රාජකාරි වැඩ එක්ක ඉන්නකොට මං ගැන බලන්න විදිහක් නෑ දැන් ඉතින් රස්සාවෙන් අයින් වෙන්නත් බැරි නිසා මන් ගැන බලාගන්න එක මටම බාර උනා... ඇත්තම කිව්වොත් තාත්තා මාව කොච්චර පරිස්සමට බලාගත්තද කියනවනම් කොහෙවත් තනියම යැව්වේ නැහැ. 

තාත්තා නැතිවෙනකොට මං තනියම පාර පනින්නවත් දන්නේ නෑ ... තාත්තා තමයි වැඩට ගිහින් මම ඉස්කෝලේ ඇරිලා ගෙදර එන්න කලින් ගෙදර ඇවිත් දවල්ට උයලා මන් එනකම් කන්නෙත් නැතුව බලන් ඉන්නේ... ඉතින් ඒ කාලේ අම්මා කියල චරිතයක් මගේ ජීවිතේ තිබුනේ නෑ... කොටින්ම මං ලොකු ළමයෙක් උන වෙලාවේ මන් ඒක කිව්වේ තාත්තට.... තාත්තා තමයි මගේ ළඟ හිටියේ... චාරිත්‍ර වාරිත්‍ර කෙසේ උනත් තාත්තා තමයි මගේ හොඳම ආරක්ෂකයා වෙලා හිටියේ.... ඉතින් එහෙම කෙනා නැති උනාම අතරමං වෙනවා කියන්න ඕනේ නැහැනේ...?

තාත්තා නැති උනා විතරයි අර මගේ සහෝදරයෝ කියලා කියපු අයියලා වෙනස් වෙන්න ගත්තා.... වැඩිය අපේ ගෙදර ආපු නැති එයාලා අපේ ගෙදර එන්න පටන් ගත්තා... එතකොට මං සාමාන්‍යපෙළ ලියලා ගෙදර හිටියේ තනියම... එතකොට එයින් එක්කෙනෙක් බැඳලා හිටියේ එයා තමයි ඉස්සෙල්ලම මන් විතරක් ගෙදර ඉන්න වෙලාවට එන්න පටන්ගත්තේ... මන් ගෙදර දොර වත් අරින්නේ නැතුව හිටියට පස්සේ එයා අම්මා එන වෙලාව ලං කරලා ගෙදර ආවා එතකොට කොහොමත් එන්න පුළුවන්නේ... අම්මා කොහොමත් මාව ගණන් ගන්නේ නැති එක එයාලට ලොකු වාසියක් උනා... මාව අල්ලනකොට මන් එයාගෙන් ඈත් උනා ගෙදර ආවට කාමරෙන් එලියටවත් ආවේ නෑ... ඒ දේවල් වලට නම් අම්මගෙන් අනන්තවත් බැනුම් අහල ඇති... 

"තාත්තා නැති උනාට පස්සේ උදව්වකට හරි ඉන්නේ ඒ ළමයි විතරයි..... ගෙදරට ආවාම කාමරේට රිංගගෙන ඉන්නේ නැතුව එලියට වරෙන්... " 

අම්මා ඔහොම තමයි මට කතා කලේ.... 

පස්සේ බැරිම තැන අම්මට විස්තරේ කිව්වාම ඒකට වැරදි කාරයා උනෙත් මම 

"ඌ එහෙම ආවනම් උඹට තිබුනේ අයින් වෙලා ඉන්නනෙ...."

එත් අදටත් එයාලත් එක්ක කොහේ හරි යන්න උනොත් අම්මා මාව දෙපාරක් නොහිතාම ඉස්සරහට දානවා....

ඒ එක්කෙනෙක් විතරයි.... 

මන් දන්නේ නැහැ තාත්තා නැති අඩුව මට අදටත් දැනෙනවා .... ඕනෙම කෙල්ලෙක්ගෙ පලවෙනි සහ හොඳම ආරක්ෂකයා වෙන්නේ තාත්තා ඒක ගැන කියන්න දෙයක් නැහැ.. 

ඒ තැන නැති උනාම වටේම ඉන්න මිනිස්සු බලන් ඉන්නේ ඒ කෙල්ලව පාවිච්චි කරන්න ... ඒකට වයසක් අදාළ වෙන්නේ නැහැ කියන්න ඕනෙම නැහැ 

හැබැයි මට ආඩම්බරෙන් කියන්න පුළුවන් මට පුළුවන් මාව බලාගන්න අදටත් මන් කෙල්ලෙක් .... මගේ වයසේ නෙමෙයි මට වැඩිය වැඩිමල් කෙල්ලෙක්ට නැති හයියක් මට තියෙනවා... කිසි කෙනෙක් බය නැහැ ඒ අයට අයිති කෙනෙක් මාත් එක්ක කොහෙ  යන්න වුනත් එවන්න... ඇත්තම කිව්වොත් මගේ යාලුවෙක් මැරි  කරලා ඉන්න කොල්ලා උනත් බය  නෑ මාත් එක්ක එයාගේ එක්කෙනාව එවන්න... හැමෝම කියන්නේ මන් ආඩම්බර චරිතයක් කියල වැඩිය කාවවත් ගණන් ගන්නේ නැති විදිහේ චරිතයක් විදිහටයි  ප්‍රසිද්ධ .... කිසිම හිතක් පපුවක් නැති එකෙක් විදිහට.... 

ඒත් .... කවුරුවත් දන්නේ නැහැ එහෙම වෙන්න හේතුව.... 

මන් ඉගෙනගත්තා..... ඒ විතරක් නෙමෙයි මන් කරන්න ආස දේවල් වෙච්ච .... ෆුට්බෝල්.. බාස්කට්බෝල්... කැඩෙට්.. එනවුන්සින්..ඩ්‍රාමා ...මියුසික්... හැමදේම... 

මන් අදවෙනකොට තැනක ඉන්නවා... ඒ හැම ජයග්‍රහණයකටම සමාජේ මිනිස්සු ක්‍රෙඩිට් එක දුන්නේ තාත්තෙක් නැතුව නිසිම කතාවක් අහන්නේ නැති විදිහට මේ විදිහේ දුවෙක්ව හදපු අම්මට....  මං ඒ තැන් වලදී නිහඬයි... මගේ ජයග්‍රහණ බලන්නවත් ආපු නැති එයා එක්ක මගේ තරහක් නැහැ.... ඒත් ... කොල්ලෙක් බලාපොරොත්තුවෙන් හිටපු ඔයා ළඟට කෙල්ලෙක් වෙලා ආපු එකට සමාවෙන්න අම්මේ.... පුලුවන්නම් මං එකත් හරිගස්සනවා.... කරුමේ කියන්නේ ඒක මට කරන්න විදිහක් නැති එක... 

හැබැයි මං දැනුවත්ව ඔයාගේ කිසි දෙයක් නැති කරලා නෑ... කොල්ලෙක්ගේ ආදරේ ඕනේ කාලෙත් මන් හොයන්නේ අම්මට තුරුල්වෙලා ඉන්න පුළුවන් විදිහක් ගැන... ඒ දේවල් මට උරුම නැතුව ඇති... කමක්නැහැ අම්මේ.... මං තරහ  නැහැ .... 

කාලෙකට පස්සේ ලිව්වේ අකුරු හිරවෙලා වගේ... මොකද වෙන කෙනෙක්ගේ හැගීම් වචන කරන එක කාලෙකින් කලේ... නොගැලපීම් තියෙනවනම් පොඩ්ඩක් නිවැරදි කරලා යන්න ඉතිං 

පොලිස් රිපෝර්ට්

මෙන්න මෙහෙම ඉතින් එක ඉන්ටර්විව් එකක් ඉවර වෙද්දී හදිස්සියෙම ඉන්ටවිව් ගිය කියාස්ට පොලිස් රිපෝර්ට් එක පලවෙනි පාර ගෙනියන්න බැරි උනා කල් මදි උන නිසා. එහෙව් එකේ ඊලග ඉන්ටර්විව් එකට කෝල් කරන්න කලින් පොලිස් රිපෝර්ට් එක අරන් තියාගන්න කියපු නිසාම කියාස් පහුවෙනිදම දත කට මැදගෙන ලක ලෑස්ති උනා පොලීසිය පැත්තේ ගොහින් එන්න. එහෙම ලෑස්ති වෙනකොට කියාස්ගේ මෑණියන් කියාස්ව ආමන්ත්‍රණය  කළා... 

"කොහෙද මේ උදේ පාන්දර යන්න හදන්නේ.....?"

"පොලීසියට..."

" ඒ මොකටද .... මොනවද නැතිකරගත්තේ.... පර්ස් එක ද?"

" නෑ ... පොලිස් රිපෝර්ට් එක ගන්න ....."

" දැන් තනියමද යන්න හදන්නේ ඔය ....."

"හ්ම්ම්...."

" උඹට පිස්සුද තනියම යන්න පොලිසි ගානේ...? ඉන්න මාත් එනවා ....."

" හා... එන්න යං.."

 ඔන්න ඔහොම වෙලා කියාස්ගේ සදාදරණීය මව් තුමියත් ගමනට එකතු උනා. 

දැන් ඉතින් අදාළ පොලිස් ස්ථානයට ගිහින් එතන වැඩ පටන් ගන්නකම් පුටු දෙකක වාඩි වෙලා දෙන්නත් එක්ක අවට සිරි නරඹන ගමන් ඉන්නවා. ඩබ්.පී.සී  අක්කලා ලස්සනට එහාට මෙහාට යනවා. මල් වලට සමනල්ලු වහනවා. ෆෑන් එකෙන් සීතල හුළං හමනවා. ඒ අස්සේ පොලිස් කූඩුවේ ඉන්න නසරානියෙක් බලන්න ලස්සන රෝසමලක් වඩාගත්තු අසරණ ගෑනු කෙනෙක් ඇවිත් අඩනවා. ඔන්නොහොම පරිසරයක් මැවිලා තියෙන වෙලාවේ කියාසේ එහාපැත්තෙ පුටුවෙන් ඇවිත් වාඩි උනේ නැතැයි ගෑනු පරානයක්! ඔහොම ඉතින් සාමදානයෙන් ඉන්න උනේ ටික වෙලාවයි..! අර කට වැඩ කරන්න පටන් ගත්තා කියාස් දිහාට හැරිලා...

" පුතාගේ නම මොකක්ද්ද....?"

" කියාස්.."

"ආ... එහෙම නමක් මන් ඇහුවමයි..."

"ම්ම්ම්..."

" පුතා ඇයි මෙහෙ...."

" පොඩි වැඩකට ආවා..."

"මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක්ද....? මන් ලෝයර් කෙනෙක්..."

" නෑ.... "

"එහෙනම් අයි ඩී එක නැති උනාද....?

 දැන් ඉතින් කියාස්ට ඇතිවේගෙන එන්නේ මොන මගුලක්ද කියල නැගිටලා යන්න හිතෙනකොටම තමයි මතක් උනේ මේ පොලිසිය කියල නෙමෙයි පින්වතුනි කියාස්ගේ මව් තොමෝ එහාපැත්තෙ ඉන්නවා කියන එක. මේ දෙන්නගේ මැද්දෙන් ඉන්න එක හොදයි එකට තියන්නේ නැතුව කියල එතනම ඉන්න හිත හදා ගත්තා... ඔන්න ඉතින් ආයේ...

"නෑ... පොලිස් රිපෝර්ට් එකක් ගන්න..."

" ඒ ඇයි දරුවෝ පොලිසියට එන්නද හදන්නේ....?"

" නෑ... දියතලාවේ...." ( කියනකොටම මේ ගෑණි මැද්දට පැන්නේ නැතැයි)

" අහ්.... දියතලාවේ යන්නද....? ඔය දන්නවද ඒක කොච්චර අමාරුද කියල... එක ඔයාට හරියන්නේ නැහැ... මේ ඉන්නේ අම්මද?..."  

           ( කෙලියේ නැතැයි තාප්පෙටම ලෝයර් වොයිස් එකෙන්ම කියවන්න පටන් ගත්තා දැන් පොලිසියේ ඇස් ඔක්කොම මගේ ළඟ කොටින්ම කිව්වොත් අර කූඩු ගත වෙලා ඉන්න තුන්දෙනත් මන් දිහා බලාගෙන ඉන්නේ එතනට එන්න ඕනේ එකෙක් එළියේ ඉඳගෙන ඉන්න ගානට වගේ..)

" ඔව් අම්මා..." 

( එතනින් එහාට කියන්න හම්බුනේ නෑ ලෝය ගත්තා මයික් එක අතට. දෙසාගෙන දෙසාගෙන ගියා දියතලාවේ ආදීනව ගැන ...)

අන්තිමට මෙච්චරයි උනේ මව් තුමිය බැලුවා මං දිහාව... 

" පොලිස් රිපෝර්ට් ඕනේ නෑ .... යමන් ගෙදර..." 

අල්ලගත්තා කියාස්ගේ අතින් ඇදගෙන ආවා එලියටම.  

A