බෝට්ටු පැදීම .....

ඔන්න ඉතින් ගෙදරට වෙලා කල්පනාවක් දාගෙන ඉන්නගමන් කියාගන්න බෑ ට මතක් උනා ඉස්කෝලේ ගිය කාලේ.... ඒ ලෙවල් කරපු කාලේ තමයි කියාගන්න බෑ ටිකක් වැඩිපුර පිස්සු නැටුවේ. ඒ වගේම තමයි කියාගන්න බෑ ගිය ටියුෂන් ක්ලාස් ටිකත් ඔන්න ඉතින් ඔහොම කියනකොට හිතන්න එපා කියාගන්න බෑ ක්ලාස් ගිහින් තියෙන්නේ පිස්සු නටන්න විතරයි කියල හරිය?

ඔන්න ඔහොම කල්පනා කරගෙන යනකොට මට මතක් උනා අපේ යසිත් සහෝදරයා ට බස් එකක් අයිති උන සිද්දියක් ගැන කියලා තිබුනා. ඒ වගේ ටිකට් සිද්දියක් දවසක් මේ කියාගන්න බෑ ටත් උනා ක්ලාස් ගිහිල්ලා ගෙදර බලා යනකොට. 

මන් ඉතින් මහරගම බස් ස්ටෑන්ඩ් එකටම ගිහින් බස් එකකට නගින්නේ අයිනේ ශීට් එකක ඉඳගෙන් වටපිට බල බල යන්න තියෙන ආසාවටම තමයි. ශටර් එක පුළුවන් තරම් ඇරගන්නවා ඔලුව එලියට දාගෙන යන්න පුළුවන් සයිස් එකට. ඔන්න ඒක මගේ එක විනෝදාංශයක් තමයි. එදත් එහෙම  බස් එකට නැගලා ශටර් එක හොඳට ඇරගන්න පුළුවන් ශීට් එකකින් වාඩි වෙලා පොඩි කල්පනාවක් දාගෙන ඉන්නකොට බස් එකේ කොන්දා මාමා ආවා ටිකට් දෙන්න. ඉතින් ඔන්න දඩි බිඩි ගාලා බෑග් එකට ඔලුව ඔබලා ටිකට් ගන්න සල්ලි හොයාගත්තා. ඔන්න කොන්දා මාමා මන් ලඟට ආවාම ඉතින් මාත් සිලින් බිලින් ගාලා මගේ අතේ තිබුන රුපියලේ , දෙකේ, සත පනහේ කාසි ටික කොන්දා මාමාගේ අතට හැලුවා.

පන්සලේ පින් කැටේ කඩපු එකා අහු උනා කියන්න වගේ බැල්මක් දාලා කොන්දා මාමා මට ටිකට් එකක් කඩලා දුන්නා. ඉතින් ඔහොම කල්පනා කොර කොර ඉන්නකොට ඉබේම වගේ අතේ තිබුන ටිකට් එකෙන් මන් හැදුවා බෝට්ටුවක්. 

 ඉතින් දැන් බස් එක යනවලු... ලංකාවේ බස් ඉතින් යන්න පටන් ගත්ත වෙලා වේ ඉදන් අඩුම තරමේ විනාඩි 15 ක් වත් යන්නේ හන්ගොල්ලා ව අනුස්මරණය කරමින්නේ. හරි ඉතින් ඔහොම යන්කෝ කවද හරි ගෙදර යයිනේ කියලා හිත හදාගෙන බස් එකෙන් එලිය බලාගෙන හිටියා.ඔන්න ඉතින් එක පාරට ටිකට් දෙන්න ටිකට් දෙන්න කියලා කව්ද කෑ ගහනවා. යකෝ හරිනම් කියන්න ඕනේ ටිකට් ගන්න සල්ලි දෙන්න කියලනේ ?! මන් ඉතින් කල්පනා කලේ අපේ ඩ්‍රයිවර් මාමා ගහපු බ්රේක් පාරකට කොන්දා මාමා කොහේ හරි ගිහින් ඔලුව හප්පගෙන පැත්ත මාරු වෙලා වෙන්ට ඇති කියලා.

ඔන්න ටික වෙලාවකින් මගේ කන ලගිනුත් ඇහුනා ටිකට් දෙන්න කියනවා වගේ. ඉතින් මන් ඒ පැත්තට ඔලුව හැරෙව්වේ ඇයි යකෝ ටිකට් ගත්තේ කියන්න. හප්පේ හොඳ වෙලාවට කිව්වේ නැත්තේ. බොලේ මේ ටිකට් ඉල්ලන්නේ කොන්දා මාමා නෙමෙයිනේ ටික්කා මාමා කෙනෙක් නොවැ !

හුටා! මන් ටිකට් එකෙන් බෝට්ටුවක් හැදුවනේ.  මේ පාරනම් විනාසයි තමයි දඩ ගෙවන්න තියා ටොපියක් කන්නවත් රුපියලක් තිබ්බේ නෑ ඒ වෙලාවේ. කලබලේට බෝට්ටුව ලේහාගන්නවත් බෑ හයියෝ....

ඉතින් අර ටික්කා මාමා ත් මාව ගිලින්න වගේ බැල්මක් දාගෙන ඉන්නවා මන් ටිකට් එක දෙනකම්. ඔන්න ඔහේ කමක් නෑ කියලා මන් ඉතින් අර බෝට්ටුව ටික්කා මාමා ට දුන්නා.

“මේ මොකක්ද...?”

“ටිකට් එක...”

“ හහ්හ් ... හහ්හ් ... හා.... කම්මැලි කමටද ටිකට් එක දුන්නම බෝට්ටු හදන්නේ...”

හයියෝ හෙන චාටර් ය. බස් එකේ සියල්ලෝම ටිකට් නැතුවම සජීවී වේදිකා නාට්ටිය නරඹති. කුමක් කරන්නද නරක කලට...? 

එහෙම ඉතින් යාන්තම් ටිකට් ප්‍රශ්නෙන් බේරුනා විතරයි මන් ළඟ වාඩි වෙලා හිටපු කොල්ලෙක් මෙන්න මෙහෙම් අහනවා

“ නංගී ඔයාගේ නම මොකක්ද...? මට දැකලා පුරුදුයි ඒකයි ඇහුවේ ”

මේ මොන දෙබසක්ද

“ ආ මගේ නම ඔයාගේ අක්කා ගේ නමට අකුරක් වැඩි උනාම එන නම... මන් ඔයාව දැකලා නෑ...”

දෙබස ඉවරයි...

  

මන් ආයෙත් සුපුරුදු පරිදි බස් එකෙන් එලිය බලාගෙන හිටියා....