ඇය..........

අකුණු ගසමින් වැහි දිය බේරෙන අහස දෙස බලමින්  ඇය කවුළුව අසලට වී දැන් කෙතරම් වෙලාවක් ගතවී දැයි  ඇයටම නිනව්වක් නොමැති බැව් ඇගේ නිල්වන් නෙත් දෙස බලන මට නොව ඔබට වුවද තේරුම්ගැනීමට අපහසු නොවේ. අඳුරු අහස ගැබ අකුණු හඬින් දෙදරා යද්දී ඇගේ හිත තුළ පෙරලි කරන සිතුවිලි කන්දරාව එයට නොදෙවෙනි සේ ඇගේ සිත් මඬල දෙදරවයි. 

ආදරය............. 

අතීතය වෙත ක්ෂණයෙන් දිව යන ඈ සිත නැවත වත්මනට ආයාසයෙන් තොරව පැමිණෙයි. කිසිම තේරුමක් නැති හුදු අතීත වර්තමාන මතක අතර දිවෙන සිත සැඩ සුළගට  ලෙලෙන ලා දල්ලක් ලෙස ඒ මේ අත වැනෙයි.

ඔහු.....

නමින් සමීර විය. පාසල් සමයේ දක්ෂ සිසුවෙකු වූ සමීරගේ සිතේ  කුළුදුල්ව හටගත් ආදරය පිදුවේ ඇයටයි. 

ඇය.....

ඇය නමින් හසිතා ය . පාසලේ නිහඬ සිසුවියක් වූ නමුත් සියල්ලන්ගේ සිත් දිනාගත් දක්ෂ සිසුවියක් විය. ඔහුගේ ආදරය හමුවන තෙක් තනිකඩ චරිතයක් විය.

හමුවීම......

හසිතා දිනක් තම මිතුරියන් සමග ගම්පහ දුම්රියට නැගුනේ තම පාසලේ ගුරුවරයෙකුගේ මළගෙදරට සහභාගී වීමටය  එදා ඇයගේ ජීවිතය වෙනස් වන බවක් ඇය නොසිතන්නට ඇත. ගම්පහට දුම්රියෙන් පැමිණ 
ගුවන් පාලමෙන් එහා පැත්තට මාරුවෙත්ම කලබලයෙන් පැමිණි  අළු පැහැති ටී ෂර්ටයකින් සැරසුණු තරුණයෙක් ඇයගේ ඇගේ වැදෙත්ම ඈ අත තිබූ බෑගය බිම වැටුණි. 

සමාවෙන්න නංගි.... 

කොන් වීම..........

මාව කොන් වෙලා වගේ... සමහරක් අය මෙහෙම කියනකොට ඒ කෙනා ගැන මොකක්ද අපිට හිතෙන්නේ? එක්කෝ මෙයා කොන් වෙන්න මෙයාගේ මොකක් හරි වැරද්දක් ඇති . නැත්නම් මොකටද කොන් වෙන්නේ?

ඔව් එහෙමත් වෙන්න ඇති නැත්නම් තවත් පැත්තක් තියෙනවා අපි හිතපු නැති. සමහරක්විට ඒ පුද්ගලයා තමන්ගේ පළමු ජීවිත අත්දැකීම් තමන්ගේ පවුලෙන් ලැබුනේ නැති කෙනෙක් වෙන්න ඇති. දැන් සමාජයේ ජීවත් වෙන ගොඩක් මිනිස්සුන්ට තමන් කොන් වෙලා තනිවෙලා කියන හැගීම දැනෙනවා වැඩියි කියන්න හේතුවක් තියෙනවා. එතකොටම තවත් කෙනෙක් කියයි ඔව් ඒ තමයි අපි හැමෝම කාර්යබහුල වෙලා කියල. නෑ......... තවත් හිතලා බැලුවොත් ඒකට මුලික වෙලා තියෙන්නේ පවුල.

මොකක්ද මේ පවුල කියන්නේ? ඇයි කෙනෙක්ව කොන් වෙන්න පවුල හේතු වෙන්නේ?

ඔය සමාජ විද්‍යාඥයෝ කියන්නේ පවුලක් කියන්නේ සමාජයේ කුඩාම ඒකකය කියල.ඒ කියන්නේ ඉතින් එක අතකින් බැලුවාම පවුලක් නැත්නම් සමාජයකුත් නෑ...

ඉස්සර පව්ලක් ගත්තාම කොච්චර කට්ටිය හිටියද ඒ පවුලේ? අම්මා තාත්තා ආච්චි සීයා දූ දරුවෝ නන්දා මාමා වගේ අඩුම තරමේ පරම්පරා තුනක කට්ටිය හිටපු ලොකු පවුල් තිබුනේ... කොච්චර දේවල් ඉගෙන ගන්න පුළුවන් වෙන්න ඇතිද ඒ පව්ලකින්? 

දැන් එහෙම නෙමෙයි තරගෙකට දුවන තරග කාරයෝ වෙලා හැමෝම.... පවුල් වලින් වෙන් වෙන් වෙලා ගිහින් තනියම ජීවත් වෙනවා... අම්මයි තාත්තයි දරුවොයි විතරක් ඉන්න පවුල් වලට සීමා වෙලා... දෙමවුපියෝ දෙන්නම රස්සාවට ගියාම දරුවන්ට ජීවිතේ කියල දෙන්නේ කව්ද එදා වගේ? ඒ හැමදේම ඉස්කෝලෙට බාර වෙලා? ඒත් ඉස්කොලෙනුත් මේ දේවල් හරියටම ලැබෙන්නේ නෑ කියන්න පුළුවන් මොකෝ දැන් ඔක්කොම දුවන්නේ දැනුම හොයාගෙන යන තරගෙක. 

අන්න එහෙම ගත්තාම දරුවෙක්ට ජීවිතේ අත්දැකීම් කියන දේ ලැබුනේ නැති උනාම මේ දරුවා කොන් වෙන එක ඉබේම වෙනවා... හැම කෙනෙක් තුලම නායකයෙක් ඉන්නවා. හැම කෙනෙක්ටම තමන්ට ආවේනික වෙච්ච හැකියා තියෙනවා. අන්න ඒ දේවල් තමන් තුලින් අදුනගන්න පවුලෙන් සමාජයෙන් ලැබෙන අත්දැකීම් වල සහයෝගය අනිවාර්යයෙන් ම තියෙනවා. අපේ අත්දැකීම් වලින් ලැබෙන පන්නරයෙන් තමයි මට මේ දේ පුළුවන් කියල අදුනගෙන මන් මේ පැත්තෙන් ඉස්සරහට යනවා කියන හැගීම හිතට එන්නේ. 

මේකට හොඳම උදාහරණ තියෙනවා සත්ව ලෝකේ .....

දැකලා තියෙනවද කුරුළු රංචු අහසේ පියාඹන හැටි?

  

V අකුරේ හැඩේට පියාඹන කුරුළු රංචුවේ ඉස්ස්රහෙන්ම යන්නේ රංචුවේ නායකයා.... 
එතකොට තව ප්‍රශ්නයක් එනවා මොකෝ මේ V අකුරේ හැඩේටම පියාඹන්නේ ? ඒ ප්‍රතිරෝධය අඩුකරගන්න තමයි එහෙම පියාඹන්නේ... 
දැන් ආයෙත් නායක කම ගැන කතා කරමු.....

මේ කණ්ඩායමේ ඉස්සරහෙන් යන නායකයා සරින් සැරේ මාරු වෙනවා මහන්සි උනාම. පේනවද  මේ V අකුරේ එක පාදයක් කොටයි එක පාදයක් දිගයි. එකට හේතුව තමයි මේ කණ්ඩායමේ ඉස්සරහෙන් යන නායකයට මහන්සි උනාම එයා ගිහින් එකතු වෙනවා අර දිගම පාදයේ කෙලවරට. ඒ දිග පාදයේ ඉන්නේ කලින් නායකයෝ වෙච්ච කට්ටිය. එතකොට අර කොට පාදයේ ඊළඟට ඉන්න කුරුල්ලා තමයි අලුත් නායකයා. ඒ විදිහට හැමෝම නායකයෙක් විදිහට වගකීමක් ගන්නවා. 

අපේ ජීවිත ගත්තාම කී දෙනෙක් කියනවා ඇහිලා තියෙනවද මටත් අවස්තාවක් ලැබුනා නම් කියල. ඒත් අපිත් දැනගන්න ඕනේ ඉස්සරහට යන්න නම් අවස්තාවක් හොයාගන්න නැත්නම් ලබාගන්න. දෙවියෝ ගෙනත් දෙයි කියල අහස දිහා බලන් හිටියට  වැඩක් නෑ ඇහුම තරමේ අහසෙන් වැටෙන වතුර ටිකක් කටට ගන්න වහින වෙලාවට කට අරගෙන හිටියට වැඩක් නෑ වැහි බිඳු කීයද කටට වැටෙන්නේ? වතුර එකතු කරගන්න ක්‍රමයක් කල්පනා කරන්න ඕනේ. 

ජීවිතෙත් ඒ වගේ, නැත්නම් තමන්ගේ බර වගේ නම ගුනෙක බරක් උස්සන් යන්න පුළුවන් කුඹියා තමන්ගේ ඇඟ දිහා බලලා අනේ මට මේ කෑම කන්දරාව උස්සන් යන්න බෑ කියල පැත්තකට උනා නම් කෑම නැති කාලෙට කන්නේ මොනවද? 

ඉතින් ඔයා කොන් වෙලා නෑ... ජීවිතේ හොයාගන්න. අත්දැකීම් ලබාගන්න. 

තාමත් ආදරෙන් ..............

ඔයා මට එදා මොනවද කිව්වේ කියල මට තේරුම් ගන්න බැරි උනේ නෑ මොකද ඇහුනේ නෑ වගේ හිටියට හැමදාව වගේ ඔයා කතා කලේ මගේ හිතට 

එදා ඔයා කිව්ව හැම වචනයක්ම මට මතකයි 

ඔයා ගියා.... මන් තනි උනා....ඔයා දුර ඉඳන් හිනා වෙනවා මන් දන්නවා..ඒත් ඔයා මන් අඩනවා දකින්නේ නෑ... මන් හරිද වැරදි ද මන් දන්නේ නෑ ....ඒත් මන් ඔයාට වෛර කරනවා....ඒ ඔයා මාව දාලා ගිය නිසා නෙමෙයි...මන් අදටත් ඒ මතකයන් වල පැටලිලා කාටත් හොරෙන් අඩන නිසා.... 

ඔයා එහෙම කියලා අහක බලනකොටත් මගේ ඇස් වල කඳුළු එලියට එන්න පොරකනවා. ඔයා හිතන්නේ මන් සතුටන් ඉන්නවා කියලද? එදා වෙන් වෙලා ගිය තත්පරේ ඉඳන් ම ඔයා මගේ ජීවිතේට තව තවත් ලං උනා ඒ හැම මතකයක්ම අදටත්

 මගේ හිතට ලංවෙනවා වැඩියි එදාටත් වඩා... 

මගේ අතීතේ දන්නේ නැති සමහරක් යාළුවො මගෙන් අහනකොට මේ ඇස් වලට කඳුළු ඇයි කියල මන් මුකුත් කියන්නේ නෑ. ඔයා හිතයි ඒ මන් ආදරේ කළා කියන්න බයයි කියලද? නෑ ... මට කියාගන්න බැරි වෙයි ඒ තරම් දුකක් මගේ හිතේ හිරකරගෙන ඉන්නේ මන් මට වචන නෑ ඔයාට වගේ කියන්න මේ හිතේ තියෙන දුක ..... 

මන් අතීතෙට ඔයා වගේ වෛර කරන්නේ නෑ මට ආයෙත් අතීතෙට යන්න ඕනෙත් නෑ ඒත් මට වර්තමානේ මෙහෙම දුකෙන් ඉන්නත් බෑ... ඔය ආදරේ මට ආයෙත් ඕනේ කියන්න මට බෑ ඒත් ඔයාගේ ආදරේ අදටත් මට තිබුනා නම් කියල මට හිතෙන් නැතුවමත් නෙමෙයි .... 

මං කියනදේත් ටිකක් අහන්න..................

මට කියාගන්න කොච්චර දේවල් තියෙනවද කියල ඔයා නෙමෙයි මන් වත් දන්නේ නෑ. ඇත්තම කියනවනම් ඔයා මාව තේරුම් ගන්න කලින් ඔයා කව්ද කියල තේරුම් ගන්න ඕනේ. ඒ කියන්නේ මාත් එහෙම වෙන්න ඕනේ කියන එක තමයි. මට තාම මාව තේරුම් ගන්න බැරි උනා. ඉතින් කොහොමද මන් ඔයාව තේරුම් ගන්නේ. අපි අපිව තේරුම් ගන්න ගොඩක් කල් යාවි. මට තව දෙයක් මෙන්න මෙහෙම හිතෙනවා. අපි දෙන්නට දෙන්නා ගැලපෙන්න ඕනේ. නැත්නම් ගොඩක් ප්‍රශ්න එයි. වෙන වෙනම ඒවට මුණ දෙන්න බැරි වේවි අපිට. ඒ ඇයි දන්නවද? කවදාවත් අපි දෙන්නට වෙන වෙනම කිසිම දෙකට වෙන වෙනම මුණ දෙන්න බෑ. ඒ ඇයි කියල අහන්න එපා. එහෙම තමයි වෙන්නේ හැමදාම. එකට කියන්නේ ස්වභාවධර්මය කියල දැන්වත් තේරුම්ගන්න. මාව දාලා යන්න හිතන්න එපා. ආදරෙන් ඉල්ලන්නේ මට විරුද්ධ වෙන්න එපා කවදාවත්. ඔයාට දුක් වෙන්න වෙයි. මමත් කැමති නෑ ඔයා දුකෙන් ඉන්නවා බලන්න. මන් දන්නවා ඔයා මේ ටික අහගෙන හිටියෙත් වෙනදට වැඩිය ඉවසීමෙන් කියල. මොකද ඔයාට තාම හිතාගන්න බෑ මේ කව්ද කියල. ඔයාට තාම මන් කව්ද කියල හිතාගන්න බැරි උනේ ඔයා මාව තේරුම් අරගෙන නෑ මෙච්චර කාලෙකට ඒකයි හිතාගන්න බැරි උනේ. දැන් වත් අදුනගන්න මන් ඔයාගෙම හෘද සාක්ෂිය.......

කාන්තා දිනේ සැමරුවද ?

කාන්තා දිනේ වෙනුවෙන් කියාස්ලා ලෑස්ති උනේ පෙබරවාරි මාසේ ඉදන්. කියාස්ලා කියල බහු වචනෙන් කිව්වේ කියාස් ඉගෙනගන්න තැන කස්ටියත් එක්ක. දැන් ඉතින් කියාස්ට බාර උනා එදාට කතාව කරන කෙනාට කතාවේ අවසානයට කියන්න "ඇය" ගැන නිසදැසක්. දැන් ඉතින් ලියපන්කො! වෙනදා බිත්ති පුවත්පතට නිර්නාමිකව අන්වර්ථ නම් වලින්  දාන නිසදැස් වගේ නෙමෙයිනේ ඉතින්  වැඩේ සවුත්තු උනොත් පහුවෙනිදට කව්ද ඒ නිසදැස ලියපු එකා කියලනේ කවුරුත් අහන්නේ ඉතින්. අනික කියාස් ලොකු අවුලක පැටලුනා කව්ද මේ "ඇය?" 

ඇය කිව්වාම කවුරු ගැනද ලියන්නේ? සොයුරියක්? මිතුරියක්? දියණියක්? මවක්? කවුරු ගැනද දෙයියනේ මන් ලියන්නේ? ඕක ඔලුවේ තිඉයාගෙන ඉන්න දවස් වල ලෙක්චර් එක වෙලාවටත් සමහරක් වෙලාවට කල්පනාවට වැටෙනවා මොකක් ගැනද මන් ලියන්නේ කියල. ඔන්න ඔහොම වෙලාවක කියාස් ට තොප්පියකුත් වැටුනා. 

ඒ වෙලාවේ අපේ ලෙක්චර් එක කරපු මැඩම් ටිකක් කියාස් ගේ චර්යාව දිහා බලාගෙන ඉදලා කොහෙද ඉතින් මේ කියාස්ට මෙලෝ සිහියක් නෑ නේ. ඔන්න එක පාරටම .....

මැඩම්- ඔව් දැන් කියාස් කියන්න බලන්න....

ඔන්න කියාස් පියවි ලෝකෙට ආවා... දඩ බඩාස් ගාලා පුටුවත් පෙරලගෙන නැගිට්ටා තිබ්බ කලබලේට 

මම- ඔව් මැඩම් 

මැඩම්- කියන්න බලන්න කාල් යුංග් ගේ පුද්ගල වර්ගීකරණ න්‍යාය කොටස් කීයකට බෙදන්න පුලුවන්ද?

මම- ( හොල්මන් වී ! මලා කව්ද යකෝ ඒ ? මොන මගුලකට කොටස් වලට බෙදුවද මන්දා ශික්!) තුනකට මැඩම් 

මැඩම්- කියාස් පාඩමට අවධානෙ දෙන්න.... ඔයාගේ න්‍යාය පස්සේ කල්පනා කරන්න 

වස ලැජ්ජාවයි හයියූ....! 

හරි දැන් ඒක අතුරු කතාවක්නේ ඔන්න ආයේ ඇය ගැන ලියන්න හැදුවා හරියට හිතාගන්න බෑ... ඔන්න කියාස්ට කල්පනාවට ආවා අන්තිමට. ඔව් මන් ඒ හැම චරිතයක් ගැනම ලියනවා! ඔන්න ඕක කල්පනාවට ආවේ අපේ නෙට්බෝල් මැච් එක අතරතුරේ දී ප්‍රතිවාදියෙක් ඇවිත් එයත් එක්කම කියාස් බිම වැටිලා කොන්ද බිම ඇනුන වෙලාවේ. මතක් වෙනකොට නම් මටත් හිනා යනවා... 

හරි දැන් ඔන්න රෑ නිදිමරාගෙන ලිව්වා නිසදැස. හරි අමාරුවෙන් ලියන එක නතර කරගත්තේ ඇත්තටම මෙතරම් ලියන්න අදහස් තියෙද්දී නේද දවස් ගානක් කල්පනා කලේ! අන්තිමට ඉතින් කතාව කරන කෙනාට ගිහින් දුන්නා කියමුකෝ. ඕක කතාව කරන්න කලින් අපේ සර් කෙනෙක්ට පෙන්නලා. එකෙන් උනේ කියාස්ට කාන්තා දිනේ ආරාධනා පත්‍ර වලට නිසදැසක් ලියන්න. 

හරි ඉතින් ලිව්වා කියමුකෝ. දැන් ඉතින් කියාස් ගේ රූමා නැටුමට බර කෙනෙක් නිසා රූමා ඉන්නවා උත්සවයේ නැටුමකට.  " ලෙලි තලන නුඹේ අතට රන් මුදුව ගොරහැඩි ද දෝණියේ" අපේ කොල්ලොන්ගෙන් නාට්‍යක්. 

දැන් ඉතින් කාන්තා දිනේ තියෙන්නේ සෙනසුරාදා දවසක නිසා 7 වෙනිදට උත්සවේ නියම කරගත්තා. හරි දැන් ඔක්කොම ලෑස්තියි. 

මොකෝ උනේ? හදිස්සියේම අපිට නිවාඩු හම්බුනා ආයේ පටන් ගන්නේ 8 වෙනිදත් පහු වෙලා. එතකොට කාන්තා දින උත්සවේට මොකද වෙන්නේ? 

මොනා වෙන්නද? 

ඒක තියන්නේ නෑ ... 

මගේ යාලුවේ .....

කොහොමද ඉතින් ?
වරදක් නෑ... ඔයා මේ ඉස්කෝලෙම ද?
ඔව්... අලුත් මුණක් නිසා කතා කලේ... ආර්ට් කරන්නද ආවේ?
ඔව් මන් කලින් හිටපු ඉස්කෝලේ ඒ ලෙවල් වලට ආර්ට් තිබුනේ නෑ ඒකයි මේකට ආවේ 
හොඳයි හොඳයි :) ඔන්න එහෙනම් ඕනේ වෙලාවක මේ යාලුවා ඉන්නවා අද ඉදන් ඔයාට 
තෑන්ක්ස් කියාස්... :) 

ඔයා ඉස්කෝලෙට ආපු මුල්ම දවසේ මන් ඔයත් එක්ක කතා කළා මතක ඇති... අපි දෙන්නා ඉතිහාසය කරන්න හිස්ට්‍රි  රූම් එකට ගියාම හැමදාම හම්බුනා... සමහර දවස් වලට කතා කරන්න තරම් වෙලාවක් නැති උනත් හිනාවකින් හරි අපි දෙන්නා අපේ යාළුකම තියාගත්තා... පංති දෙකක හිටියත් ඉස්කෝලේ හැම වැඩකදීම වගේ එකට වැඩ කරද්දී හම්බ උනා. අපේ සෙක්ෂන් එකේ ට්‍රිප් එකේදී කොච්චර සතුටු උනාද? ඒ මතක කවදාවත් මතකෙන් ඈත් කරන්න හැදුවත් එහෙම කරන්න බැරි වෙයි. 

කාලේ ගෙවිලා ගියා .....

අපි ඒ ලෙවල් කළා... රිසල්ට් ආවා.... කැම්පස් ගියා... 

අපි ආයෙත් හම්බුනේ ප්‍රයිස් ගිවින් එකේදී ...... ගිය අවුරුද්දේ නොවැම්බර් මාසේ ...

කොහොමද ඉතින් කාලෙකින්..කොහොමද කැම්පස් ජීවිතේ....?
වරදක් නෑ කොහොමද ඔයාට?
මටත් එහෙම තමයි ඉතින් ඉතින් ඔන්න එහෙනම් මගේ ගෙදර ප්ලෑන් එක මට ඔයා තමයි ඇදලා දෙන්න ඕනේ :) 
හරි හරි මොකෝ බැරි ...:) 

ඒ කතා කරපු හැමදේම මට මතකයි යාලුවේ.... 

ඒත් මේ මාසේ වෙනකොට කෝ ඔයා? 

ඔයා යන්න ගිහින් යාලුවේ ... 
මේ හැමදේම දාලා ඔයා යන්න ගිහින්
අනාගතේ ගැන ඔයා මවපු හැම හීනයක්ම දාලා 
ඔයාට යන්න වෙලා
ඔයාගේ අම්මා තාත්තා 
සහෝදර සහෝදරියෝ 
ඔයාගේ ආදරේ
ඔයාගේ යාළුවො 
මේ හැමදේම දාලා ඔයාට යන්න වෙලා 
මන් දන්නවා 
ඔයත් හිතුවේ නෑ කවදාවත් මෙහෙම යන්න 
ආයිත් නම් කවදාවත් මෙහෙම වෙන්න එපා 
කාටවත් 
ඔව්.... 
ආයෙත් නම් ඒ වගේ අසනීපෙකින් දුක් විදින්න වෙන්නත් එපා.
ඉපදෙන හැම ආත්මයකදීම...........
මගේම මිතුරිය වෙන්න   

නිදාගන්න ළමයෝ

කියාස් දැන් ඉතින් හෙනට බිසී වෙලා ලු මොනා කරන්නද ඉතින් ජීවිතේ ඔහොමයි ලු. පාඩම් කරනවා නෝට් ලියනවා ආයේ ඉතින් පොත උඩම නිදි. ටික වෙලාවකින් ආයේ ඇහැරෙනවා නින්දෙන්ම ඇදට පනිනවා. ආයෙත් ඉතින් වැඩ වැඩ වැඩ. ඉතින් නෝට් එකක් ලියනගමන් එහෙම්මම පොත උඩ හීන දකින වෙලාවක කියාස් ගේ ජන්ගමයා කෑගහන්න ගත්හ්ටා කන ලඟින්.

කන ලඟින් කිව්වේ එකෙත් මෙහෙම පොඩි සිස්ටම් එකක් තියෙනවා. ඒ කියන්නේ ඉතින් රෑ දෙගොඩහරි යාමෙට කියාස් ගේ ජංගමයා හැමදාම කෑගැහුවේ නැති උනාට මොකක් හරි වෙලා අවාරෙට පොල් වැටෙනවා වගේ කෝල් එකක් දෙකක් එනවා වැඩේ කියන්නේ ඉතින් දැන් ඔය වෙලාවට ගෙදරදී වගේ නෙමෙයිනේ ජන්ගමයා කෑගහනකොට කියාස් ගේ රූමා කියාස් ව එලියට ඇදලා දාන තත්වයක් උදාවෙන නිසා. ඉතින් වෙන්න කලින්ම අවදානමට පෙර සුදානම කියල කියාස් හෙඩ්සෙට් එක ගහලම තමයි තියන්නේ. ඔන්න ඒ නිසා තමයි එදා ජන්ගමයා කන ළඟම ඉදන් කෑගැහුවේ.

ඔන්න ඉතින් දනි පනි ගාලා ඔලුව උස්සලා ඇස්දෙක පිහදාලා බැලුවා කව්ද බන් මේ මහා රෑ මාව ඇහැරවලා දුක කියන්න හදන්නේ කියල. ( මොකෝ සාමාන්‍යයෙන් කියාස්ට එහෙම කෝල් තමයි එන්නේ කොල්ලා තරහ උනාම ඒ දුක කියාස් ට කියන්න යාලුවට මතක් වෙන්නේ කොල්ලත් එක්ක වෙනදට මල් කඩන වෙලාවටනේ හයියූ)

බැලින්නම් දෙයියනේ අම්මා කතා කරන්නේ.... ටික් ගාලා ආන්සර් කළා

මම - හ...ලෝ... අම්මේ.....

අම්ම- කියාස් ඔයා නිදි ද?

මම- ඔව්.... අහ්..... නෑ. අම්මේ මන් මේ නෝට් එකක් ලියනගමන් ( එතකොට තමයි දැක්කේ අතේ තිබුන පෑනත් බිම කියල)

අම්මා- මටනම් පෙන්නේ නෑ එහෙම දෙයක්. ඔයා නිදිමතේ නේ කතා කරන්නේ

මම- නෑ අම්මේ ඇහෙන හැටි වෙන්න ඇති මෙහෙට සිග්නල් නෑ නේ. අම්මා මොකෝ මේ කතා කලේ දැන් ගොඩක් රෑ වෙලානේ

අම්මා- අනේ ළමයෝ මන් කිව්වේ මන් පිරිත් ගෙදරකට යනවා කියල දැනුයි ගෙදර ආවේ. ආපු ගමන් කෝල් එකක් දෙන්න කියල ඔයාම කියපු නිසා ගත්තේ නැත්නම් ඉතින් ඕක ගත්තේ නෑ කියල නහයෙන් අඩනවානේ උදේට ( අම්මා හිනාවෙයි)

මම- ( මදැයි කොලා! කිව්වාම තමයි එහෙම කිව්වා කියල මතක් උනේ) ආ හරි හරි අම්මේ. හයියෝ මට ඇත්තටම නින්ද යනවනේ නැද්ද මොකක් හරි බෙහෙතක් එහෙම

අම්මා- ඇයි නැත්තේ තියෙනවා

මම- දෙයියනේ එහෙනම් කියන්නකෝ

අම්මා- නිදිමතනම් නිදාගන්න ළමයෝ

මම- හපෝ ඒකද බෙහෙත?

අම්මා- දන්නවද මන් කොලේජ් යනකාලේ

මම- නෑ එතකොට මන් ඉපදිලා නෑ නේ අම්මේ

අම්මා- ළමයෝ ගෙම්බෙක් වගේ මැද්දට පනින්න එපා

මම- (කට වහගෙන) හ්ම්ම්

අම්ම- කැම්පස් යන කාලේ මාත් ඔහොමයි අපේ ගෙදර ඔක්කොම නිදි. මන් විතරක් ඇහැරිලා නිදිමරාගෙන පාඩම් කරනවා. මටත් තරහයි මේ ඔක්කොම නිදි මොකද මේ මම විතරක් කියල. ටික කාලයක් යද්දී මන් පාඩම් කලේ මට ඕනේ විදිහට.

මම- ඒ කිව්වේ?

අම්මා- කොලේජ් එකේදී මන් පාඩම් කලේ නෑ ගෙදරදීත් වැඩිය නෑ. එක්සෑම් එකක් එනකොට පාඩම් කලේ එන්න පුළුවන් කියල හිතෙන ටික විතරයි. පේපර් එකේ අපිට ප්‍රශ්න 6ක් තිබ්බා 5කට ලියන්න ඕනේ. හැමදාම පේපර් එකේ ප්‍රශ්න 5 ආවේ මන් පාඩම් කරපු ටික. බැරි වෙලාවත් 6 වෙනි එකත් ලියන්න උනා නම් මන් ඒකේ මෙලෝ දෙයක් දන්නේ නෑ... 

මම- ශා.... මරුනේ අම්මේ :) 

අම්මා- දැන්වත් නිදිමතනම් නිදාගන්න දරුවෝ. තෙරුවන් සරණයි! 

අපේ කුරුටු ගී.....

කියාස් මේ දවස් වල ඉගනගන්නේ ඉතින් හොස්ටල් එකක නැවතිලා ඉන්නගමන්නේ . ඉතින් ඒ ජීවිතේ ගෙදර ගෙවන ජීවිතේට වැඩිය වෙනස් හාත්පසින්ම. රූමෙක් එක්ක කාමරේ ඉන්නකොට ඉතින් රූමා තමයි හැමදේටම ඉන්නේ. දුකට සැපට... දෙකටම. හැබැයි ඉතින් ඔය අතරේ හොස්ස ලඟින් මැස්සා යන්න බෑ වගේ දෙන්නට දෙන්නා පෙන්නන්න බැරි රූමා ලා නැතුවමත් නෙමෙයි.

ඒ කොයිහැටි වෙතත් ඉතින් ගෙදරින් ඈත්  උනාම ගෙදර මතක් වෙන එක නවත්තන්න බෑ නේ. ගෙදර විතරක්ම නෙමෙයි සමහර අයට තව අය මතක් වෙනවා එහෙම තමයි ඉතින් ආදරේ කරන්න ගියාම... ළඟ නැති උනාම , නිතර දකින්න නැති උනාම තමයි වටිනාකම තේරෙන්නේ...

කියාස් ගේ යාලුවෙක් ඉන්නවා ලස්සනට සින්දු කියන්න පුළුවන්... එයා හැමතිස්සෙම කියන සින්දුවක් තමයි
 "වියෝ වූ පසුවයි දැනෙන්නේ
  ප්‍රේමයේ අභිමන් .................."
ඉතින් කියාස් දවසක් යාලුවගෙන් ඇහුවා " ඇයි ඔය සින්දුවම කියන්නේ?"
එතකොට හම්බුන උත්තරේ තමයි
" ඒ වචන ටික කිව්වාම ඔයාට මගේ ආදර කතාව වෙනම කියන්න ඕනේ නෑ කියාස්"
හ්ම්ම්.... එතනින් එහාට මන් ඒ ගැන ඇහුවේ නෑ

ඉතින් ඔය අතරේ තමන්ගේ දුක එක එක විදිහට තුනී කරගන්න අය ඉන්නවා, ඒ තමයි හැටි. මොකද හැමෝම එකවගේ නෙමෙයි නේ? ඔන්න එකවගේ ප්‍රශ්න තියෙන හරි ටිකක් එක විදිහට හිතන පතන, යාළුවො දෙන්නෙක් හම්බ උනොත් තමන්ගේ හිතේ දුක දෙන්නට දෙන්නා කියාගන්නවා.

නැත්නම් සමහර අය ගෙදරට නැත්නම් තමන්ගේ ආදරවන්තයාට (ඒ කියන්නේ ඉතින් කොල්ලටනේ )
ඉඩක් ලැබුන ගමන් ම කෝල් කරනවා. නැත්නම් ටිකක් ඇති හැකි අය ඉන්නවා නම් ඒ අය ලැප ඕන් කරගෙන ස්කයිප් යනවා...

ඔහොම යනකොට ඉතින් බැඳීම් වලත් පොඩි පොඩි වෙනස් වීම් නොවෙනවත් ම නෙමෙයි. පව්ලක අම්මයි තාත්තයි එක්ක කතා කලේ නෑ කියලනම් කවදාවත් දෙමව්පියෝ ළමයා ව අමතක කරන්නේ නෑ තරහ වෙන්නේ නෑ. ඒත් මේ කියන ආදරේ වෙනයි. සමහරක් අය ඉන්නවා පොඩ්ඩක් එහා මෙහා වෙච්ච ගමන් ආදරේ විරහව වෙන කට්ටිය. නේවාසිකාගාර ජීවිතේට අපි ආපු ගමන් ගොඩක් අයගේ ආදර කතා වලට නැවතීමේ තිත වැටුනා. සමහරක් අයට කොමාවක්. ඔයිනුත් එකක් දෙකක් වගේ තමයි තාමත් බේරිලා තියෙන්නේ ඒ කියන්නේ ඉතින් ගෙවල් වලින් කැමැත්ත හම්බුන ටික තමයි නැත්නම් දැන් තියෙන්නේ මෙහෙ එන්න කලින් තිබුන සම්බන්දේ  නෙමෙයි අලුත් එකක්.

අන්තිමට ඉන්නවා ටික දෙනෙක් අන්න ඒ අය තමයි තමන්ගේ දුක කවි කතා වලට පෙරලන්නේ. හිතට එන දුක කොහේ හරි ලියනවා එක්කෝ කොලේක. කොලේක ලියන කවි වලට නම් වැඩි ආයුෂ නෑ. සමහරක් අය ලියන්නේ තමන්ගේ ඇද ළඟ බිත්තියේ. එතකොට නම් පරම්පරා ගානකට ඔය කවි මැකෙන්නේ නෑ තීන්ත ගෑවොත් මිසක්. ඕවයේ ඉතින් ආයේ තීන්ත ගාන්නෙත් නෑ ඒ නිසා හැමදාටම තියෙනවා ඒ කවි. අන්න ඒ කුරුටු ගී ටිකක් මන් එකතු කරගත්තා. ලිය ලියා ඉන්න විවේකයක් තිබුනේ නෑ ෆෝන් එකෙන්ම ගත්තා ෆොටෝ.

ගොඩක්ම තිබුනේ ආදරේ... විරහව ගැන ඒ අතරින් පතර සහෝදරකම ගැනත් තිබුනා...


මට හරිම පාළුයි අක්කේ ,
මේ කෙටි කාලෙට
මන් ඔයාට කොයි තරම් ආදරෙයි ද?
මට අක්කලා ගොඩයි
සතුටුයි....
ඒත් දුකයි
ඇත්තටම ඔයාට ආදරේ කල නිසා නේද
මේ තරම් දුකක්?

සියල්ල වෙනස් වෙමින් පවතී
මා ද වෙනස් වෙමින් පවතී
මටද වෙනස් වීමට සිදුව ඇත්තේ
සියල්ල වෙනස් වෙමින් පැවතින නිසාය

ප්‍රේමය නම් කුසුමක් වේ...
රිසි වූ කෙනෙකුට
පිදුව මනා වේ
ලෝභ සිතින් තොරව
පිදුවමනා වේ
පෙරලා ලබන්නට
නොසිතා බිඳක දුක් ......

කල්ප කාලෙකට පස්සේ 
නුඹ ඇවිදින් මගේ සිතට
අනේ ඔහොම බලන්නෙපා 
දරාගන්න බෑ මසිතට

කතා කරන ඔය ඇස් ළඟ 
සිනා සලන තොල් පෙති අග 
රැදී ඉන්න කවියක් ලෙස 
මොන තරමක් පැතුවද මම 

නුඹ පිටුපා ගිය දවස 
පිරුණු කඳුළු රැඳී දෙනෙතට 
එබෙන්නේ ඔය විදිහට 
නුඹත් අඩයි මං වාගේම 

මිලාන වූ 
ආකාසේ 
අපේ පැතුම් පාවී
මගේ පැලේ තනිවී
මා සුසුම් හෙලන වෙලේ
ඔබේ ලොවේ හිරු පායා සදා සිනාසේවා .....